Στερνή διαδρομή

 

Στερνή διαδρομή

 

Η πρώτη ραγισματιά γίνεται στο μυαλό

Μόλις ακούς το μαύρο μαντάτο

«Έφυγε με το άλλο δρομολόγιο…

Εκείνο που πάει επάνω… ψηλά…»

Ένα άηχο «κρακ» που ωστόσο ακούς

Σαν εκκωφαντικό κρότο

Μια ραγισματιά που απλώνεται

Ααν τον ιστό της αράχνης

Γρήγορα, αθόρυβα, καταλυτικά

Καταλαμβάνει κάθε γωνιά του μυαλού σου

Και ξαφνικά δεν πονάς πια

Δεν σκέφτεσαι

Δεν καταλαβαίνεις

Δεν αισθάνεσαι

 

Η δεύτερη ραγισματιά γίνεται στην καρδιά

Κι απλώνεται το ίδιο γρήγορα

Αυτήν δεν την ακούς ποτέ

Δεν προλαβαίνεις

Ίσα που νιώθεις ένα μούδιασμα

Έναν πόνο οξύ μα στιγμιαίο

Και φεύγεις κι εσύ

Με το επόμενο δρομολόγιο για επάνω

Ψηλά

Τελευταία εικόνα στα μάτια σου

Ο αποχαιρετισμός στο σκαλοπάτι

«Πάρε με όταν φτάσεις»

Κι ένα χαμόγελο σαν απάντηση

Γεμάτο φως

 

Αυτό το φως που σε περιμένει

Στο τέρμα της στερνής διαδρομής

 

 

 

 

Ο Ηρακλής και η μπαντάνα

 

Ο Ηρακλής και η μπαντάνα

Γεια σας και καλησπέρα σας και καλή σας εβδομάδα και δεν φαντάζομαι να με ξεχάσατε αλλά τι λέω, ξεχνιέμαι εγώ; κι όχι, δεν είμαι ψωνάρα που λέει ο Ρόμπις αλλά τέλος πάντων είμαι και μια μορφή ξεχωριστή και πασίγνωστη και που λέτε ήρθα να σας πω ότι είμαι και κοσμοπολίτης γιατί μου αρέσει να πηγαίνω σε καινούργια μέρη και να κάνω καινούργιες φιλίες αν και δεν είναι ακριβώς αυτή η τωρινή περίπτωση γιατί ναι μεν άλλαξα σπίτι για λίγο ή για πάντα δεν ξέρω αλλά πριν δυο μέρες ήρθα σε ένα σπίτι που το ξέρω καλά κι αυτό είναι το σπίτι της θείας Ολυμπίας που πολύ την αγαπώ και με είχε φιλοξενήσει και παλιότερα που είχε φύγει η μαμά κι ο μπαμπάς ταξίδι και τώρα είπε - η θεία Ολυμπία στην μάνα - δεν μου φέρνεις τον Ηρακλάκο να περάσουμε μαζί λίγο καιρό που τον έχω πεθυμήσει κι εκείνη - η μάνα - ρώτησε τον θείο Αντρέα που μένουμε μαζί πολύ καιρό κι εκείνος είπε, να πας βρε μπαγασάκο να αλλάξεις παραστάσεις, κι εγώ μπερδεύτηκα λιγάκι, σε θέατρο θα πάω; αλλά δεν με απασχόλησε και πολύ η σκέψη γιατί την άλλη μέρα βρέθηκα στο σπίτι της θείας Ολυμπίας που είναι πάρα πολύ καλή και με αγαπάει και πάρα πολύ και μου δώνει και τυράκια κι έχει κι έναν γιο, τον μικρό θείο Κωνσταντίνο που μου μαθαίνει κιθάρα, και μια κόρη, την μικρή θεία Χριστίνα, που όλο με κάνει αγκαλιές και με παίρνει βόλτα με τους φίλους της και μου αγοράζει ωραία πραγματάκια όπως αυτή η υπέροχη μπαντάνα που μου κοτσάρησε και καμαρώνω σαν γύφτικο σκεπάρνι και περνάω τέλεια με τις δυο μου θείες και τον θείο και λέω να την αράξω κάμποσο εδώ και σας αφήνω τώρα, πάω βόλτα με τα παιδιά για καφέ, εσπρεσσάκι για να ξέρετε, και γεια σας και χαρά σας και καλό σας βράδυ και πολλά φιλιά στις μουσούδες σας!

Σε χρόνο ενεστώτα

 

Σε χρόνο ενεστώτα

 

Οι πιο βαθιές χαρακιές

Στην ψυχή μας

Έγιναν από κείνους που αγαπάμε

 

Σε χρόνο ενεστώτα      

Η αγάπη

 

Γιατί τους αγαπάμε

Πάντα

 

Παρά τις χαρακιές

Η ψυχή του καφέ

 

Η ψυχή του καφέ

Έζησα, ως παιδί και έφηβη, σε μια εποχή που οι ηλικιωμένοι ήταν άτομα άξια σεβασμού και έγνοιας
Που ήμασταν προσεκτικοί όταν τους απευθύναμε τον λόγο
Που τους δίναμε την θέση μας στο λεωφορείο χωρίς δεύτερη σκέψη
Που τους ακούγαμε με προσοχή και ενδιαφέρον, που διδασκόμασταν από την πολύτιμη πείρα τους
Που δεν μας περνούσε καν από το μυαλό η σκέψη να τους προσβάλουμε, να τους πικράνουμε

Ζω σε μια εποχή που όλα αυτά φαντάζουν ξένα
Αλλόκοτα
Εξωπραγματικά
Που οι νέοι (με τις εξαιρέσεις απλά να επιβεβαιώνουν τον κανόνα) φέρονται στους μεγαλύτερους -και δη στους ηλικιωμένους- με απαξίωση
Με ειρωνεία
Με αδιαφορία (στην καλύτερη περίπτωση)
Με αποκλεισμό από τον κόσμο
Τον κόσμο που από ΕΚΕΙΝΟΥΣ κληρονόμησαν
Που ΕΚΕΙΝΟΙ τον ετοίμασαν γι αυτούς

Με απαγόρευση απλών απολαύσεων
Όπως ένας καφές στην λιακάδα
Που θα ζεστάνει τα γέρικα κόκκαλα
Και θα χαράξει ένα χαμόγελο στα κουρασμένα χείλη

Ένας καφές...
Τι ψυχή έχει ένας καφές...

Κι όμως - ο καφές ΕΧΕΙ ψυχή
Εκείνοι που τον απαγορεύουν ΔΕΝ έχουν

Κι είναι να οργίζεσαι
Αλλά και να τους λυπάσαι...
Εκείνους τους νέους τους χωρίς ψυχή...